Naleśniki z ryżu

Naleśniki zawsze kojarzyły mi się z domowym jedzeniem, zwłaszcza gdy byłam dzieckiem. W domu na porządku dziennym były zupy, czasem pieczony kurczak lub gulasz albo naleśniki. I w sumie najbardziej lubiłam naleśniki. Zwyczajne z dżemem. Te z serem były zbyt mulące 😉 Kiedy przez rok byłam na diecie bezglutenowej, chyba przede wszystkim brakowało mi naleśników, żadne mi nie smakowały! I ciężko było je usmażyć. Odpuściłam sobie.

Paradoksalnie kiedy wróciłam do glutenu, jem więcej dań bezglutenowych. I zachciało mi się naleśników, ale nie z ciecierzycy czy kaszy jaglanej tylko z … ryżu. Tak, naleśniki z ryżu to był strzał w dziesiątkę! Moja koleżanka Gosia uświadomiła mi kiedyś, że bezglutenowe naleśniki wychodzą lepsze, kiedy użyjemy mielonych i namoczonych wcześniej ziaren, nie mąki. I to zadziałało!

Naleśniki z ryżu

Wystarczy dobrze przepłukać ryż, namoczyć go przez noc i dokładnie zblendować z wodą (lub mlekiem). Tak naprawdę otrzymamy w ten sposób mleko ryżowe, trzeba tylko przecedzić i rozcieńczyć. Okazuje się, że smaki dzieciństwa da się w ten sposób uratować 😉 Kluczem do sukcesu są tu przyprawy. I jeszcze jedno – naleśniki lepiej się smażą jak są cienkie, te grubsze szybko pękają. Patelnia musi być dobrze rozgrzana, a tłuszczem smarujemy tylko raz – na początku. Doskonale smażą się bez tłuszczu, a wybornie wręcz smakują z prażonymi jabłkami z cynamonem jak w tym przepisie: KLIK. Taki ryż z jabłkami tylko inaczej. Sprytne, prawda? 😀

Jako dziecko PRL-u wychowałam się w rodzinie bez samochodu (jak większość). Nie przepadałam za miejską komunikacją autobusową i dojazdami do szkoły średniej.

Ale mam sentyment do pociągu.

Tego stukotu po szynach.

Bezkresnych krajobrazów.

Chociaż pędząca toaleta zawsze mnie w nim przerażała! Podobnie jak w samolocie 😉

Zazwyczaj jechałam w odwiedziny do babci w jeleniogórskim, gdzie niezmiennie kursował „żółto-niebieski” pociąg. Baaardzo długi! Nie pamiętam czy był w nim „wagon jadalny” tzw. Wars, ale wiedziałam, że takie pociągi kursują. Zabawne, że teraz po latach udało mi się zdobyć oryginalny kubek PKP, z warsowego wagonu. Chociaż to zapewne łup mojego Jaro, który upolował większość zdjęciowych gadżetów. Zastanawiałam się tylko przez moment, czy fotografować w nim wiadro herbaty czy … lepiej wypadnie jako wazonik?

Myślę, że nikogo już nie dziwi obecność mojego pupila na zdjęciach 🙂 Zjawił się tuż po sesji. Podejrzewam, że zwabił go zapach naleśników. Tak, dostał kawałek naleśnika z ryżu. I zjadł! O mamuniu!