Warstwowa sałatka jarzynowa

Dla tych, którzy chcą zmienić dietę, ale wciąż wolą „tradycyjne smaki”, dobrą alternatywą jest warstwowa sałatka jarzynowa. Można ją przygotować standardowo, krojąc warzywa w drobną kostkę i mieszając z lżejszym sosem majonezowym lub wegańskim fit majonezem (bez oliwy). Albo zetrzeć ugotowane warzywa i jajka na tarce i układać warstwami „na pierzynkę” w szklanym pojemniku.

Do tego podajemy przygotowany sos majonezowy i polewamy przed podaniem. Przygotowując tę sałatkę, inspirowałam się sałatką o nazwie szuba. To tzw. śledź pod pierzynką z buraczkami i innymi warzywami. Przypomniało mi się, że robiłam ją lata temu. Tyle, że teraz zrezygnowałam ze śledzia, a buraczki zastąpiłam czerwoną fasolką. W sumie wygląda tak samo 😀

Przepis jest banalnie prosty, właściwie dla początkujących 😉 To nie może się nie udać. Należy tylko pamiętać, żeby nie rozgotować ziemniaków, bo trudno je będzie zetrzeć. Składniki najlepiej ścierać bezpośrednio do misy w której układamy sałatkę, bez dociskania, wtedy uzyskamy efekt „pierzynki”. Jeśli wolimy pokroić warzywa w kostkę i wymieszać z sosem, należy robić to delikatnie, inaczej zamiast sałatki zrobi się nam pulpa. W smaku różnicy nie ma, ale w wyglądzie i owszem. Więc jakby co by, przepis banalnie prosty, jednak tylko dla uważnych.

Warstwowa sałatka jarzynowa

Niezmiennie towarzyszy mi bohater drugiego planu … Czasem przeszkadza, czasem podjada, a czasem tylko domaga się uwagi, wdrapując się po zasłonach, gdy „usiłuję” zrobić zdjęcia. Jak mam ochotę się przytulić, puszcza siarczystego bąka. Kiedy z rana kładę się na igłach, robiąc sobie i tak mało przyjemną akupresurę, funduje mi w bonusie aromaterapię, korzystając właśnie z kuwety. Nieustannie testuje moją cierpliwość i tolerancję. Ale w zasadzie nawet jak niszczy fotele, nie umiem się na niego denerwować.

Chociaż (kiedyś) miałam kotkę, która (kiedyś) doprowadzała mnie do szewskiej pasji. Potrafiła z upierdliwą zawziętością pastwić się nad moimi ukochanymi kwiatami. Te, których nie zeżarła, zrzucała na podłogę, robiąc z pokoju wesoły ogródek. Ale szczytem wyrafinowania (lub głupoty) było zalanie sowicie ciepłym moczem, mojej świeżutko zakupionej kołdry z pierza … Takie jest życie, prawdziwe bez lukrowania. Mimo to, nie wyobrażam sobie życia bez kotów 😉

Czemu o tym piszę? Bo życie proste jest. Zwyczajne wręcz. Nudne czasami, czasami znojne. Szukanie wiecznego raju czy haju, kiepsko się kończy dla poszukującego. Barbie, Ken i inne bajeczki (których pełno w digitalu), niech żyją sobie słodko w cyfrowym świecie, gdzie ich właściwe miejsce. Bo w realu, niestety, muszą zjeść, umyć się i w*srać zwyczajnie jak każdy. Może dlatego i sesja dziś bez fajerwerków 😉