Kwiat paproci

Bajki, mity, legendy… Czym były i kto je wymyślał? W jakim celu? Czy miały przekazywać ukrytą wiedzę? Pouczać? Dawać nadzieję albo przestrogę? Zapewne wszystko to po części …

Wybrałam się do lasu w poszukiwaniu kwiatu paproci. Szukałam, szukałam, ale nie znalazłam. Czyż nie przypomina to szukania gruszek na wierzbie? Albo poszukiwania sensu życia, którego można nigdy nie znaleźć?

Kwiat paproci

A może niczego nie musimy szukać? Wszystko jest w nas – nie poza nami. Nikt i nic nie jest w stanie nas dopełnić, ponieważ jesteśmy pełni. Kompletni. Raczej potrzebujemy kogoś kto jest z nami kompatybilny (?), zgodny, uważnie obecny. Idący obok, w tym samym kierunku …

Dawno, dawno temu wierzono, że kwiat paproci wskazywał drogę do ukrytych skarbów. Szczęśliwemu znalazcy, odkrywał wszelkie mądrości świata oraz zapewniał bogactwo i szczęście. Szczególnie w miłości … Zakwitał tylko raz w roku, w noc z 21-22 czerwca.

Czemu ludzie wierzyli w takie bajki? Być może od zawsze towarzyszy nam wszechobecna pandemia braku? Braku pieniędzy, uczuć, niespełnionych nadziei? Ciągły głód wrażeń? Palący niedosyt. Ten coachingowy bełkot, że musisz więcej, mocniej i szybciej. Inaczej zostaniesz w tyle lub gorzej – świat o tobie zapomni… I – co – z tego??

Poszukując w lesie kwiatu paproci, możesz natknąć się na liczne pułapki. Zupełnie jak w życiu. Ogromne kopce mrówek, które zdają się harować bez końca i bezmyślnie. Zupełnie niczym korpo piramidki, sterowane z zewnątrz. Owady, małe i duże, które próbują wtargnąć do twojego ciała wszelkimi możliwymi otworami, podobnie jak wszędobylskie, wrzaskliwe media. Trawy, ostre, wysokie, tnące skórę niczym żyletka…słowa, słowa, słowa. I te ogromne ilości dzikich jeżyn, które mają więcej kolców niż owoców. Czym właściwie są owoce naszej pracy?

Kim lub czym jesteśmy? I dokąd zmierzamy?

Jeśli celem życia jest doświadczanie i rozwój, to ile razy musimy upaść, poranić się lub stracić wszystko by to zrozumieć?

Jedyne co musimy utrzymać to balans (nie balast). Równowagę na każdym poziomie (emocji, materii). Brak pragnień, które zakotwiczają nas w tej przestrzeni. Nie poznasz radości bez głębi smutku, ani pełni przyjemności bez doświadczania bólu … Przestrzeń zawsze dąży do równowagi. Tam gdzie jest światło, jest również mrok, ponieważ jedno nie istnieje bez drugiego…

Nie wiara lecz wiedza ma moc wyzwolenia …

Co jest naszym najgorszym balastem, który nie pozwala naszej Jaźni unieść się w górę? To nałogi, przekonania i zakotwiczone wierzenia, które są jak twarda, skostniała skorupa, nie pozwalająca przeobrazić się larwie w motyla … A tylko mając „skrzydła” możesz wznieść się w górę. Można porównać to do świadomej aktywacji poszczególnych czakr (energia kundalini). Większość ludzi funkcjonuje na poziomie pierwszej i drugiej czakry, którymi rządzą strach i pragnienia. Stąd powszechna potrzeba kontroli, pragnienie władzy oraz posiadania czegoś lub kogoś, co osiąga się za pomocą „kija” lub „marchewki”. Kary i nagrody.

Świat przypomina dziecięce podwórko, gdzie rządzi najgłupszy i najsilniejszy. Używa on każdej możliwej manipulacji, aby wywołać „wszelakie pandemie”, z których najsilniej działa pandemia strachu. Ma ona cudowną moc blokowania pozostałych czakr i zaniżania globalnych wibracji… czego skutki są opłakane. Jednak przestrzeń zawsze dąży do równowagi – jak to się zadzieje tym razem – wkrótce się przekonamy.

Wolność…

Kiedy uda ci się wejść świadomie w energię czakry splotu słonecznego, zaczynasz obserwować, a przestajesz oceniać. Daje ci to dużo większą swobodę dokonywania świadomych wyborów. Nie musisz, a chcesz i przede wszystkim wiesz, czego chcesz. Odczuwasz emocje, ale przestajesz się z nimi utożsamiać. Odczuwasz gniew? Frustrację? W porządku, przywitaj je i pozwól im odejść. To jak przepływ wody przez sito. Nawet jeśli to będzie ogromny zbiornik – w końcu przepłynie. Ponieważ nic nie jest stałe, a wszystko wibruje, płynie … Jak każda myśl, każde uczucie…